Modernizm

 Aleatoryzm (z łac. alea, kostka do gry) - kierunek w muzyce współczesnej polegający na wprowadzeniu przypadkowości zarówno w pracy kompozytorskiej, jak i wykonawczej.

 Najwcześniejszym przykładem aleatoryzmu jest utwór Wolfganga Amadeusza Mozarta Musikalisches Würfelspiel, gdzie "komponowanie" utworu polegało na składaniu go z części, których kolejność ustalana była losowo w wyniku rzucania kostką do gry. Elementy aleatoryzmu występują już u J.S. Bacha, np. w Kunst der Fuge.
 

Rozwój aleatoryzmu następuje w drugiej połowie XX wieku. Na etapie komponowania twórca może używać algorytmu losowego, czysto przypadkowego tworzenia struktury utworu. Kompozytor może pozostawić pewną dowolność wykonawcy. Inną metodą jest budowanie kompozycji z krótkich elementów składowych, których sekwencja wybierana jest losowo w czasie wykonywania utworu, tak jak w utworze Klavierstück Stockhausena, gdzie kompozycja zapisana jest na 11 arkuszach, przypadkowo ułożonych.
 
Wreszcie obok zdeterminowanego, ściśle skomponowanego dzieła, dopuszcza się inne dźwięki, pochodzenia czysto przypadkowego, tak jak na przykład w utworze Johna Cage, w którym użyto 12 odbiorników radiowych przypadkowo przestrajanych w czasie wykonywania muzyki. Do innych metod stosowanych w muzyce aleatorycznej należy komponowanie na zespół instrumentalny o dowolnym składzie, organizowany ad hoc, w czysto przypadkowy sposób.